pełnomocnicy
Kodeks postępowania karnego.
Rozdział 3. Oskarżyciel publiczny
Rozdział 4. Pokrzywdzony
Rozdział 5. Oskarżyciel posiłkowy
Rozdział 6. Oskarżyciel prywatny
Rozdział 7. Powód cywilny
Rozdział 8. Oskarżony
Rozdział 9. Obrońcy i pelnomocnicy
Rozdział 10. Przedstawiciel społeczny
MAJĄC NA UWADZE dalsze kroki, które należy przedsięwziąć na rzecz rozwoju integracji europejskiej,
POSTANOWILI ustanowić Unię Europejską i w tym celu powołali jako swych pełnomocników:
JEGO KRÓLEWSKA MOŚĆ KRÓL BELGÓW:
Marka EYSKENSA, Ministra Spraw Zagranicznych,
Philippe’a MAYSTADTA, Ministra Finansów;
JEJ KRÓLEWSKA MOŚĆ KRÓLOWA DANII:
Uffe ELLEMANNA-JENSENA, Ministra Spraw Zagranicznych,
Andersa FOGHA RASMUSSENA, Ministra Gospodarki;
PREZYDENT REPUBLIKI FEDERALNEJ NIEMIEC:
Hansa-Dietricha GENSCHERA, Federalnego Ministra Spraw Zagranicznych,
Theodora WAIGLA, Federalnego Ministra Finansów;
PREZYDENT REPUBLIKI GRECKIEJ:
Antoniosa SAMARASA, Ministra Spraw Zagranicznych,
Efthymiosa CHRISTODOULU, Ministra Gospodarki;
JEGO KRÓLEWSKA MOŚĆ KRÓL HISZPANII:
Francisca FERNÁNDEZA ORDÓÑEZA, Ministra Spraw Zagranicznych,
Carlosa SOLCHAGĘ CATÁLANA, Ministra Gospodarki i Finansów;
PREZYDENT REPUBLIKI FRANCUSKIEJ:
Rolanda DUMASA, Ministra Spraw Zagranicznych,
Pierre’a BÉRÉGOVOY, Ministra Gospodarki, Finansów i Budżetu;
PREZYDENT IRLANDII:
Gerarda COLLINSA, Ministra Spraw Zagranicznych,
Bertiego AHERNA, Ministra Finansów;
PREZYDENT REPUBLIKI WŁOSKIEJ:
Gianniego DE MICHELISA, Ministra Spraw Zagranicznych,
Guida CARLIEGO, Ministra Skarbu;
JEGO KRÓLEWSKA MOŚĆ WIELKI KSIĄŻĘ LUKSEMBURGA:
Jacques’a F. POOSA, Wicepremiera, Ministra Spraw Zagranicznych,
Jeana-Claude’a JUNCKERA, Ministra Finansów;
JEJ KRÓLEWSKA MOŚĆ KRÓLOWA NIDERLANDÓW:
Hansa VAN DER BROEKA, Ministra Spraw Zagranicznych,
Willema KOKA, Ministra Finansów;
PREZYDENT REPUBLIKI PORTUGALSKIEJ:
João de Deusa PINHEIRĘ, Ministra Spraw Zagranicznych,
Jorge’a BRAGĘ DE MACEDĘ, Ministra Finansów;
JEJ KRÓLEWSKA MOŚĆ KRÓLOWA ZJEDNOCZONEGO KRÓLESTWA WIELKIEJ BRYTANII I IRLANDII PÓŁNOCNEJ:
Douglasa HURDA, Ministra Spraw Zagranicznych i Spraw Commonwealthu,
Francisa MAUDE’A, Sekretarza do spraw Finansów w Ministerstwie Skarbu
Art. 17.
§ 1. Oskarżycielem publicznym we wszystkich sprawach o wykroczenia jest Policja, chyba że ustawa stanowi inaczej.
§ 2. W sprawach o wykroczenia przeciwko prawom pracownika określone w Kodeksie pracy, a także w sprawach o inne wykroczenia związane z wykonywaniem pracy zarobkowej, jeżeli ustawa tak stanowi, oskarżycielem publicznym jest inspektor pracy.
§ 3. Organom administracji rządowej i samorządowej, organom kontroli państwowej i kontroli samorządu terytorialnego oraz strażom gminnym (miejskim) uprawnienia oskarżyciela publicznego przysługują tylko wówczas, gdy w zakresie swego działania w tym w trakcie prowadzonych czynności wyjaśniających ujawniły wykroczenia i wystąpiły z wnioskiem o ukaranie.
§ 4. Rada Ministrów może, w drodze rozporządzenia, nadać w sprawach o wykroczenia uprawnienia oskarżyciela publicznego także innym instytucjom państwowym, samorządowym lub społecznym, określając zakres spraw, w których w ramach swego działania mogą występować z wnioskiem o ukaranie za ujawnione przez siebie wykroczenia, mając na względzie zakres ustawowych uprawnień takich instytucji oraz potrzebę ochrony dóbr szczególnie narażonych na naruszenia ze strony sprawców wykroczeń.
§ 5. Udział w sprawie organu, który złożył wniosek o ukaranie, wyłącza Policję od udziału w sprawie.
Art. 18.
§ 1. W każdej sprawie o wykroczenie wniosek o ukaranie może wnieść prokurator, stając się oskarżycielem publicznym.
§ 2. Prokurator może także wstąpić do postępowania wszczętego na podstawie wniosku o ukaranie wniesionego przez innego oskarżyciela.
§ 3. W wypadkach wskazanych w § 1 i 2 udział prokuratora wyłącza udział innego oskarżyciela publicznego.
Art. 19.
§ 1. Przepisy art. 40 § 1 pkt 1-4 i 6, § 2 oraz art. 41 i 42 Kodeksu postępowania karnego stosuje się odpowiednio do oskarżyciela publicznego.
§ 2. W sprawie wyłączenia orzeka organ bezpośrednio przełożony nad osobą podlegającą wyłączeniu. Przepis art. 48 § 2 Kodeksu postępowania karnego stosuje się odpowiednio.
Art. 20.
§ 1. Obwinionym jest osoba, przeciwko której wniesiono wniosek o ukaranie w sprawie o wykroczenie.
§ 2. Jeżeli obwiniony nie zna języka polskiego, wniosek o ukaranie oraz rozstrzygnięcia podlegające zaskarżeniu lub kończące postępowanie ogłasza się lub doręcza obwinionemu wraz z tłumaczeniem.
§ 3. Do obwinionego stosuje się odpowiednio art. 74 § 1 i 2, art. 75, 76 i 175 Kodeksu postępowania karnego.
Art. 21.
§ 1. W postępowaniu w sprawie o wykroczenia obwiniony musi mieć obrońcę przed sądem, jeżeli:
1) jest głuchy, niemy lub niewidomy,
2) zachodzi uzasadniona wątpliwość co do jego poczytalności.
§ 2. W wypadku, o którym mowa w § 1 pkt 2, obowiązek korzystania z pomocy obrońcy ustaje, jeżeli powołany biegły stwierdzi, że poczytalność obwinionego nie budzi wątpliwości, chyba że sąd postanowi inaczej.
§ 3. W wypadkach, o których mowa w § 1, udział obrońcy w rozprawie jest obowiązkowy, a w posiedzeniu, jeżeli ustawa tak stanowi.
§ 4. Jeżeli w wypadkach, o których mowa w § 1, obwiniony nie ma obrońcy z wyboru, wyznacza mu się obrońcę z urzędu.
Art. 22.
Gdy wymaga tego dobro wymiaru sprawiedliwości, obwinionemu, który nie ma obrońcy z wyboru, wyznacza się na jego wniosek obrońcę z urzędu, jeżeli w sposób należyty wykaże, że nie jest w stanie ponieść kosztów obrony bez poważnego uszczerbku dla niezbędnego utrzymania siebie i rodziny. Przepis art. 78 § 2 Kodeksu postępowania karnego stosuje się.
Art. 24.
§ 1. Obrońcą w sprawach o wykroczenia może być adwokat albo radca prawny.
§ 2. Do obrońcy obwinionego stosuje się odpowiednio przepisy art. 83-86 Kodeksu postępowania karnego.
§ 3. Ilekroć w przepisach Kodeksu postępowania karnego stosowanych na podstawie art. 1 § 2 mówi się o obrońcy albo o adwokacie, rozumie się przez to także radcę prawnego.