Tytuł III. Ogólne przepisy o zobowiązaniach umownych.
Art. 384 wzorzec umowy
Art. 3841 wzorzec wydany do trwającej umowy
Art. 385 sprzeczność umowy ze wzorcem
Art. 3851 uzgodnienia indywidualne
Art. 3852 umowa, a dobre obyczaje
Art. 3853 niedozwolone postanowienia umowne
Art. 3854 sprzeczne wzorce umów między przedsiębiorcami
Art. 386 (uchylony)
Art. 387 świadczenie niemożliwe
Art. 388 wyzysk
Art. 389 umowa przedwstępna
Art. 390 umowa przyrzeczona
Art. 391 zobowiązanie albo świadczenie osoby trzeciej
Art. 392 wierzyciel, dłużnik, osoba trzecia
Art. 393 świadczenie na rzecz osoby trzeciej
Art. 394 zadatek
Art. 395 odstąpienie od umowy
Art. 396 odstępne
§ 2. W razie gdy posługiwanie się wzorcem jest w stosunkach danego rodzaju zwyczajowo przyjęte, wiąże on także wtedy, gdy druga strona mogła się z łatwością dowiedzieć o jego treści. Nie dotyczy to jednak umów zawieranych z udziałem konsumentów, z wyjątkiem umów powszechnie zawieranych w drobnych, bieżących sprawach życia codziennego.
§ 3. (uchylony).
§ 4. Jeżeli jedna ze stron posługuje się wzorcem umowy w postaci elektronicznej, powinna udostępnić go drugiej stronie przed zawarciem umowy w taki sposób, aby mogła ona wzorzec ten przechowywać i odtwarzać w zwykłym toku czynności.
§ 5. (uchylony).
]]>§ 2. Wzorzec umowy powinien być sformułowany jednoznacznie i w sposób zrozumiały. Postanowienia niejednoznaczne tłumaczy się na korzyść konsumenta.
]]>§ 2. Jeżeli postanowienie umowy zgodnie z § 1 nie wiąże konsumenta, strony są związane umową w pozostałym zakresie.
§ 3. Nie uzgodnione indywidualnie są te postanowienia umowy, na których treść konsument nie miał rzeczywistego wpływu. W szczególności odnosi się to do postanowień umowy przejętych z wzorca umowy zaproponowanego konsumentowi przez kontrahenta.
§ 4. Ciężar dowodu, że postanowienie zostało uzgodnione indywidualnie, spoczywa na tym, kto się na to powołuje.
]]>§ 2. Umowa nie jest zawarta, gdy po otrzymaniu oferty strona niezwłocznie zawiadomi, że nie zamierza zawierać umowy na warunkach przewidzianych w § 1.
]]>§ 2. Strona, która w chwili zawarcia umowy wiedziała o niemożliwości świadczenia, a drugiej strony z błędu nie wyprowadziła, obowiązana jest do naprawienia szkody, którą druga strona poniosła przez to, że zawarła umowę nie wiedząc o niemożliwości świadczenia.
]]>